Maneviyat büyüklerine edepsizlik yapma, Allah dostlarına dil uzatma bir Müslümanın başına gelebilecek en büyük felaketlerden bir tanesidir.

Büyük zatlara dil uzatmak, onlara edepsizlik yapmak hakkında Allah-u Zülcelal hadis-i kudside şöyle buyurmuştur:

Kim benim bir veli kuluma düşmanlık ederse, muhakkak ona karşı savaş ilan ederim. Kulum, kendisi üzerine farz ettiğim şeylerden daha sevimlisi ile bana yakınlaşamaz.

Kulum bana nafilelerle yalınlaşmakta daim olur, taki ben onu severim. Onu sevdiğim zaman kendisi ile işittiği kulağı olurum,  kendisi ile gördüğü gözü olurum, kendisi ile tuttuğu eli olurum, kendisi ile yürüdüğü ayağı olurum. Eğer benden bir şey isterse, elbette onu ona veririm, eğer bana sığınırsa, elbette onu sığındırırım.

Yaptığım bir şeyde, mü’min kulum hakkındaki tereddüdüm gibisiyle (asla) tereddüt etmedim; ölümü kerih görür, ben de onu üzmeyi kerih görürüm. [1]

Allah dostlarını sevenler, besledikleri muhabbetten dolayı, Allah-u Zülcelal'i de sevmiş olurlar ve böylelikle Allah-u Zülcelal'in dostluğunu kazanırlar Çünkü Allah için Allah dostlarına muhabbet, Allah-u Zülcelal'i sevmek demektir.

Tam tersi Allah dostlarını üzmek onlara dil uzatmak Allah-u Zülcelal'i üzmek demektir. Allah dostlarının münkirliğini yapanların çoğunluğunun küfür üzere ahirete gittikleri görülmüştür.

Bir takım insanlar günümüzde çıkıp Abdülkadir Geylani Hz.lerine, Seyyid Ahmed er-Rufaî Hz.lerine, Şah Muhammed Bahauddin Nakşbendi Hz.lerine,  Mevlana Celalüddin Rumî Hz.leri ve benzeri velilere dil uzatıyor, onları tahkir ediyor, hattâ şirkle suçlayacak kadar ileri gidiyor. Evliyaullahlar Resûl-i Kibriya Efendimizin (sav) dostları, vârisleri, halifeleri, takipçileridir. Onlar Müslümanların velinimetleridir. Onlar Kur’anı, Sünneti en iyi anlamış, İslam’ı en iyi yaşamış mü’minlerdir. Onlar dünyayı ayaklarının altına almış zahid kişilerdir. Onlar maneviyat aleminin sultanlarıdır. Her mü’minin onlara teşekkür ve minnet borcu vardır. Onlar hidayet ve irşad meşaleleridir. Onlara uyan aziz, onları zem ve tahkir eden zelil olur.

Cennet Mekan Abdullah Baba (ks) Hz.lerine Konya’mızda Mevlana Hazretlerine dil uzatan bir kişi var. Bu ve bunun gibi insanların durumu nedir? Diye sorulunca;

Abdullah Baba Hazretleri cevaben şöyle buyurdu;

─Allah’ın (cc) rahmetinden uzaklaşmış insanların alameti, Allah’ın dostlarına dil uzatmalarıdır.

“Kim Benim bir dostuma cefa ederse, muhakkak ki Ben de ona harp ilan ederim. [2]

 Allah’a düşman olacak insanlar, ilk önce Allah’ın dostlarına düşman olurlar.

Allah-ü Teâlâ kimi azabına düçar olacaksa Allah’ın dostlarına dil uzatır. Yaradılışında said [3] olanlar kesinlikle evliyaullaha dil uzatmazlar. Başka günahları olabilir ama Allah dostlarına dil uzatmazlar.

İmam Rabbani Hazretleri buyuruyor ki: Şeyhül İslam Abdüllah Ensâri Hirevi Hz.leri,

"Ya Rabbi! Dostlarını öyle yaptın ki onları tanıyan Sana kavuşuyor ve Sana kavuşmayan, onları tanımıyor." buyuruyor. Bu büyüklere düşmanlık etmek, sonsuz ölüme sürükleyen bir zehirdir. Onları incitmek, sonsuz felaketlere sebep olur. Allah-ü Teâlâ Hazretleri bu belaya düşmekten korusun!

Şeyhül İslam yine buyurdu ki,

"Ya Rabbi, her kimi felakete düşürmek istersen, onu Bizim üzerimize atarsın."

Evliyaullah hazeratı insanları hidayete, ebedî mutluluğa, Muhammedî yola götürür. Onları seven, onlar gibi olmaya çalışan, onların öğütlerini dinleyenler Mevlalarını bulur, onları tahkir eden nasipsizler belalarını bulur.

Evliyaullah hazeratına edepsizlik eden birisi çok tövbe istiğfar etmelidir. Bununla birlikte edepsizlik yapılan mübarekler mümkünse ziyaret edilmeli değilse sürekli onların ruhaniyetinden istimdat istemelidir.

Haddi aşmayıp kırmızı çizgiyi geçmemek gerekir. Allahu Teâlâ her türlü işlenen günahı af edebiliyor. Ama dostlarına yapılana gelince Allah bizleri hıfzı muhafaza eylesin.